در زمهریر ِ بی افق

در زمهریر ِ بی افق

خرده می گیرید - خردشدگان را

بی آنکه خرد را - پشتوانهء حکمت بدانید

و عشق را - دستمایهء حرمت

...

گاهگاهی چنین می اندیشم که

، آیا سزاوار بودند هبوط را

آن برکهای رنگین - که پائیز را - فرش دستباف بودند

وان شاخه های منقش به نقشهای زندگی در پرده های سبز

که چشم را چشم انداز بودند - در زمهریر ِ بی افق

آیا ایستادن را سر انجامی جز نشستن نیست

تا خفتگانی بایستند به نوبت خویش

تا به رستخیز سلام دهد - دانه ای که در خاک است

از پس قطره قطره آب شدن

و در خویش فرو شدن - همچون برف

که آرام می گیرد در طغیان آفتاب

تا اصل بر درخشندگی باشد - نه در ذوب شدن

...

آری آری می دانم

که همچنان خرده می گیرید - خرد شدگان را

بی آنکه - خرد را - پشتوانهء حکمت بدانید

و عشق را - دستمایهء حرمت

.......

امرداد هزار و سیصد و هشتاد و شش خورشیدی